Microrrelato 2 pag 30
El MUNDO MAGICO de DANIELA
«Cando chega o Samaín, que noite enfeitizada, con cabazas talladas por Daniela. «
Me llamo Daniela
Cando chega o Samaín, oh, que noite enfeitizada!
Con cabazas talladas por Daniela , a maxia é despertada.
Desde o fin do verán, o ano novo comeza,
e o mundo dos vivos ao dos mortos conéctase en presenza.
Disfrazámonos de seres que dan un pouco de medo, Daniela ,
e en Galicia cóntanse contos de pantasmas en segredo.
Deixamos un prato na mesa para os que xa marcharon,
honramos a súa memoria, nunca son esquecidos nin perdidos.
As castañas acompáñannos en colares e contos,
e a Santa Compaña percorre camiños e ventos.
Non é Halloween, non te confundas, é Samaín a nosa festa,
unha herdanza celta que en Galicia permanece e se manifesta.
Chega o Samaín, a noite brilla e Daniela,
o aire arrecende a historias antigas.
Con candeas en cabazas que asustan,
espantamos sombras, ¡e ninguén se asusta!
Vestímonos de seres estraños,
meigas, esqueletos e monstros de antano.
Con cada disfraz e cada canción, Daniela
celebramos a vida e a súa transformación.
A Santa Compaña marcha en silencio,
cruzando camiños, deixando misterio.
Pasarrúas e contos ao solpor,
o Samaín en Galicia volve a renacer.
Non é Halloween, é a nosa tradición,
onde honramos a alma e o corazón.
É o fin do verán e o comezo do frío,
e en Galicia sentimos os antergos no fío.
O Samaín visítanos, ¡que noite tan fermosa!,
o vento asubía baixo a lúa e estrela.
As ánimas camiñan entre os mortais,
coidando camiños e bosques ancestrais.
En Pontevedra pasea Daniela
hai pasarrúas, lendas que voan.
As castañas estalan, o lume quenta,
e o vello Samaín en Galicia esperta.
As cabazas brillan con luces douradas,
iluminando sombras de historias pasadas.
E na mesa un sitio, un recordo deixado,
para aqueles seres que xa marcharon.
O Halloween é lonxano, aquí o Samaín é noso,
un tesouro celta, un rito honesto.
Así cada outubro, volvemos a recordar,
que os ciclos da vida nunca han de acabar.
Lisard D´Lacosta